Już pierwszego dnia w Chile wybrałam się do sklepu spożywczego w poszukiwaniu nowych, egzotycznych owoców. Pierwszy raz różnorodnością owocową zaskoczyła mnie Kolumbia. Spróbowałam tam około 20 owoców, wiele z nich przepysznych, których sie nie eksportuje do Europy, między innymi z tego względu, że nie przetrwałyby tak długiej podróży (a wytłumaczył mi to kiedyś bardzo miły Kolumbijczyk, widząc mnie w warzywniaku, przypatrując sie owocowi zwanemu Guanabana).

Zastanawiałam się czy znajdę nowe, egzotyczne owoce w Chile. Mimo że położenie Chile raczej nie sprzyja egzotyce, miałam cichą nadzieje, że może znajdę coś. Jednak w jedynym sklepie który miałam obok ucieszyłam się tylko na widok czereśni w styczniu, które tak uwielbiam. Po za tym półki były pełne owoców znanych europejczykowi.

Nadzieja wróciła, kiedy podczas obiadu w restauracji zaproponowano mi sok z frutilla – owocu, którego nazwy wcześniej nie słyszałam. Zamówiłam więc i okazał się pyszny. Wróciłam do hotelu ale zapomniałam sprawdzić w google co to za owoc. Następnego dnia też zamowiłam sok z frutilla i się nim delektowałam. Mimo, że smak nie był mi aż tak obcy, nie potrafiłam powiedzieć co to za owoc. A może też tak bardzo na tym nie myślałam.

Pewnego dnia na zakupach w małym sklepiku obok hotelu natknełam się na dżem z frutilla. Szok, wstyd i rozczarowanie. Frutilla to po prostu … truskawka! W Hiszpanii i Kolumbii nazywana jest fresa. Zastanawiałam się jak mogłam nie rozpoznać soku truskawkowego! Smak co prawda wydawał mi się znany ale do końca go nie mogłam rozpoznać. A może to dlatego, że nigdy nie piłam soku truskawkowego 😉

Spodziewałam się różnic w chilijskim hiszpańskim i hiszpańskim, którym ja mówię i że zapewne będą drobne kłopoty ze zrozumieniem się z Chiilijczykami ale nie oczekiwalłam, że dam się nabrać truskawce;-) To mi pozwoliło zwozumieć, że raczej egzotyczne owoce w Chile nie istnieją.

A o owocach w Kolumbii pisałam TU